Met Kees en hun twee zonen kwam ze in 1960 naar Hoofddorp, waar Kees schoolhoofd werd. Evenals Kees was zij heel bevlogen en nam ze vele initiatieven om onze samenleving wat rechtvaardiger te maken.

Haar initiatief tot oprichting van Vrouwencentrum Hoofddorp, dat voortkwam uit vrouwencafé’s  in de Arnoldushoeve en gevestigd werd in de nu afgebroken bijgebouwen van het oude Raadhuis, heeft een belangrijke impuls gegeven aan de vrouwenemancipatie in Haarlemmermeer. Jarenlang was het een vrijplaats voor vrouwen, waar veel impulsen van uitgingen tot een gelijkwaardige positie van vrouwen. Cursussen van VOS tot VLAM, eetcafé, inloopochtenden, politieke forums en op internationale vrouwendag een groots opgezet gemeentebreed programma.

Een belangrijke vrucht daarvan was de instelling van de raadscommissie voor vrouwenemancipatie, die ervoor zorgde, dat emancipatie een belangrijk onderdeel werd van het  gemeentelijk beleid. Met groot enthousiasme zong ze in het Vrouwenkoor Toontje Hoger met onder veel meer legendarische optredens op televisie, het 1 meifestival van de CPN en in de Bijlmerbajes.

En later in het 1 meikoor, waar weer later maatschappijkritisch koor Morrend Volk uit voortkwam en waar ze tot op heel hoge leeftijd in meezong en erelid werd.

Naast het vrouwenbelang demonstreerde ze ook onder nog veel meer (vaak met diverse uithangborden op haar lijf met altijd door mooie door Kees gedrukte posters) tegen kernraketten en apartheid en milieuverpesting en voor een menswaardig vluchtelingenbeleid, door het hele land en zelfs bij de Navo in Brussel. Jarenlang demonstreerde ze bij gemeenteraadsvergaderingen. “Bezuinigingen? Dan ook geen gevulde koeken bij de raad!”

In Joop verliezen we een bevlogen en vasthoudend actievoerder en een vrouw met veel humor.

Onder haar bekende uitspraak “Toe nou zeg!”, die zij verontwaardigd bezigde als ze het ergens niet mee eens was, stond treffend op de prachtig vormgegeven rouwkaart:

“In alles bevlogen: als hoeder van het feminisme, als initiatiefnemer van Vrouwencentrum Hoofddorp, als koorlid van Morrend Volk, als activist voor Milieudefensie, als vriendin, als echtgenote, als moeder en oma”.

Bedankt Joop, voor alles wat je deed om onze samenleving beter en mooier te maken om zoals bij je uitvaart gezongen werd, naast je lievelingslied “De gedachten zijn vrij” te komen met de woorden van Joke Kool-Smit in een “land waar mensen willen wonen”.

Leo Mesman.