Vanmorgen liep ik door het dorp met mijn vrouw, boodschappentas in de hand, en er stond iemand te wachten. Ik zag zijn horloge aan zijn pols en dacht: “Is dat een Hublot Big Bang?”. Ik zal wel iets te lang gestaard hebben want opeens zegt hij: “Wil je een foto van mij maken? Wat zit je te kijken <scheldwoord>?” Ik probeerde hem uit te leggen waarom ik keek maar nee, hij had zijn handen in zijn zak, ik moest niet zo slap lullen…
Op Twitter zag ik een tweet voorbij komen van een collega raadslid: “Wat me nog het meeste steekt is dat linkse politici verontwaardig lopen te zijn over de aanslag op Charlie Hebdo”. Omdat ik een linkse politicus ben vraag ik natuurlijk wat bedoeld wordt. “Jullie hebben toch dit alles mogelijk gemaakt en onze kernwaarden verkwanseld aan geloofsfanaten?". Nog een uitspraak van hetzelfde raadslid: “Werd er 70 jaar geleden ook gesproken over gematigde nazi’s en nazi-extremisten?”. Ik word erg boos over dit soort berichten en moet me inhouden om te reageren op al die onzin.
Door de aanslag in Parijs ben ik tot in mijn ziel geraakt. Ongeloof. Ik begrijp niet waarom mensen dit elkaar aandoen. Zelfs in het dierenrijk wordt er niet gevochten tot de dood. Als de een wegloopt is het afgelopen. Nee, de mens gaat door totdat de ander dood is. Iemand vermoorden uit naam van een geloof, in naam van God. Ik kan daar niet bij. Het vermoorden van iemand heeft niets met enig geloof te maken!
De speeches van Theo Weterings, Leo Mesman en Hamza Akkar van afgelopen donderdag tijdens de bijeenkomst op het Burgemeester van Stamplein hebben mij tot tranen toe geroerd. De aanwezigheid van zoveel mensen deed mij goed.
Wereldvrede. Wat zou dat toch mooi zijn.