Op woensdagavond 4 oktober trappen we de campagne voor de Tweede Kamerverkiezingen af!
Wat zal het mooi zijn als de verkiezingen met de nieuwe Groen- Rode lijst PvdA/GroenLinks tot een keerpunt zouden leiden. Keerpunt 2023, leidend tot een krachtdadig milieubeleid voor een leefbare aarde, waarvan we er maar één hebben, en een even krachtdadig sociaal beleid voor gelijke kansen voor welzijn en welvaart voor iedereen op diezelfde aarde.
Het leek de besturen van de Haarlemmermeerse afdelingen van GroenLinks en PvdA in een van hun gezamenlijke vergaderingen wel een aardig idee, als de voorzitters van beide afdelingen de fractievoorzitters zouden interviewen voor een nadere kennismaking. Op zondagavond 30 juli vindt dit dubbelinterview plaats aan de eetkamertafel (bij gebrek aan een keukentafel) ten huize van de voorzitter van GroenLinks in Sparresholm in Hoofddorp. Een waagstuk: twee afdelingsvoorzitters, die geen journalist zijn hebben een vraaggesprek met twee voormalige journalisten.
In deze rubriek maken we elke keer kennis met een lid van onze afdeling. Deze keer met Rien Wattel, komend uit de PPR. Deze keer als begin van een serie over leden afkomstig uit de fusiepartijen van GroenLinks.
Vlak voor het zomerreces gebeurde het. Sommigen hadden verwacht dat het al eerder was gebeurd, of dachten juist dat het niet zou gaan gebeuren, maar het gebeurde toch. Het kabinet viel (of het werd ten val gebracht). Er moeten dus verkiezingen komen, op 22 november is het zover. Bijzondere verkiezingen, niet alleen omdat ze in november zijn, maar voor GroenLinks zijn ze vooral bijzonder omdat we deze verkiezingen samen met de PvdA gaan doen.
De snelwegblokkades van Extinction Rebellion zijn inmiddels bekend, misschien kunnen we beter zeggen: berucht. Al zeven keer gingen activisten niet de straat op maar de snelweg, om een eind te eisen aan de miljardensubsidies die de overheid nog steeds in fossiele brandstoffen stopt. Als het gebruik van die fossiele brandstoffen op deze manier gestimuleerd blijft worden, zal het niet lukken om de transitie naar schone, hernieuwbare energie te maken.
Helaas kan ik uit ervaring zeggen dat het overlijden van een naaste door suïcide op een pijnlijke manier anders is dan een ander verlies. Het is niet erger, er is geen rangorde in verdriet. Maar er is iets dat het anders maakt. Dat is een knagend schuldgevoel, de gedachte “had ik maar”. Hadden we het kunnen voorkomen? Was het anders gegaan als ik dit niet gezegd had, of dat juist wel gedaan? Het is een naar gevoel dat niet minder wordt met de tijd, want die vragen zullen nooit beantwoord kunnen worden.
Dit najaar staan er een tweetal interessante boekbesprekingen op het programma.